O ile handel zagraniczny jest powszechnie ? a więc niezależnie od szczebla zaawansowania i cech systemowych ? akceptowany jako podstawowa forma stosunków ekonomicznych z zagranica, o tyle inne postacie zewnętrznego współdziałania gospodarczego traktowane są w sposób nieporównanie bardziej zróżnicowany. W szczególności dotyczy to obrotu kapitałowego, napotykającego szczególnie liczne bariery i ograniczenia zarówno z powodów ściśle gospodarczych, jak też politycznych i doktrynalnych. Powodowane jest to częściowo samym charakterem obrotu kapitałowego ? niosącego ze sobą wprawdzie duże szanse przyspieszenia wzrostu, ale też nowe komplikacje i elementy znacznego ryzyka. Kraje mniej rozwinięte uzyskały w przeszłości ? dzięki zewnętrznym kontaktom kapitałowym ? wiele korzyści technologicznych, i ekonomicznych, zostały jednak też narażone na ewidentny wyzysk ze strony silniejszych partnerów. Wywołało to, w warunkach współczesnego współdziałania suwerennych podmiotów stosunków międzynarodowych, silną opozycję i znaczne restrykcje różnego typu wobec kapitałów zagranicznych. Kraje socjalistyczne, absolutyzując potencjalne niebezpieczeństwa, przez długi czas odrzucały nawet wręcz całkowicie propozycje współpracy z obcym kapitałem inwestycyjnym, zaś z zagranicznego kapitału pożyczkowego korzystały w sposób wyraźnie umiarkowany. A chociaż tego rodzaju podejście ustępowało stopniowo ? wraz z narastająca wewnętrzną konsolidacją ? bardziej elastycznym koncepcjom zagranicznych stosunków gospodarczych, historycznie narosłe uprzedzenia oraz specyfika centralnie sterowanych mechanizmów gospodarki narodowej nadal sprowadzają do minimum współpracę z obcym kapitałem inwestycyjnym.
