Ustawa z 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin ustala na nowych zasadach (w nawiązaniu do systemu ubezpieczenia społecznego pracowników) uprawnienia do świadczeń emerytalno-rentowych. Emerytura wojskowa przysługuje żołnierzowi zwolnionemu ze służby po 15 latach tej służby. Do okresu tego wlicza się określone okresy z czasów wojny (działalność w ruchu oporu, służby w armiach sojuszniczych, niewoli) oraz okresy uwzględniane dla emerytury policyjnej. Emerytura ta wynosi 40% podstawy wymiaru po 15 latach służby i wzrasta o 2,6% podstawy za każdy dalszy jej rok (ponadto wlicza się do 3 lat okresy składkowe poprzedzających służbę) oraz po 1,3% za pozostałe lata składkowe i 0,7% nieskład-kowe z tytułu ubezpieczenia społecznego. Emerytura ulega podwyższeniu za szczególne okresy służby (np. na froncie w okresie wojny, służbie na samolotach, okrętach podwodnych, zwalczania terroryzmu) oraz gdy inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą. Emerytowi, który po zwolnieniu ze służby pracował, zalicza się do wysługi emerytalnej ten okres pod określonymi warunkami. Kwota emerytury bez dodatków nie może przekraczać 75% podstawy jej wymiaru.
